2013: London calling

Υπάρχει λόγος που ελάχιστες ομάδες στην ιστορία της Ευρωλίγκας – αλλά και του κυπέλλου Πρωταθλητριών παλιότερα – έχουν φτάσει σε συνεχόμενες κατακτήσεις του τροπαίου. Οι αντίπαλοι βελτιώνονται και αναγνωρίζουν τις αδυναμίες, βρίσκοντας καλύτερους τρόπους να τις εκμεταλλευτούν. Οι ίδιες οι ομάδες δυσκολεύονται να κρατήσουν άθικτα τα ρόστερ τους. Τραυματισμοί ή ντεφορμαρίσματα την κρίσιμη στιγμή χαλάνε τη συνταγή.

Γενικώς, είναι δύσκολο.

Το καλό στην περίπτωση του Ολυμπιακού τη σεζόν 2012-13

ήταν ότι δεν χρειαζόταν παρά λίγες στοχευμένες προσθήκες για να γίνει ακόμα καλύτερος σε σχέση με την προηγούμενη νικηφόρα σεζόν. Ακόμα κι αν ο Τζόι Ντόρσεϊ κατέβηκε από το τρένο νωρίς και στην ουσία δεν αντικαταστάθηκε ποτέ επάξια, ο Κάιλ Χάινς έφτανε και περίσσευε. Ο Πέρο Άντιτς έφτασε για να αναλάβει το ρόλο του 3&D σκληρού, ο Περπέρογλου το απέριττο instant scoring παιχνίδι του από τον πάγκο και ο Δημήτρης Κατσίβελης έπαιρνε ευθύνες μετά τον τραυματισμό του Μάντζαρη στον χιαστό. Στον πάγκο, ο Γιώργος Μπαρτζώκας διαχειρίστηκε χωρίς υπερβολές το βαρύ φορτίο της διαδοχής του Ντούσαν Ίβκοβιτς.

Όταν ήρθε η ώρα να παραταχθούν οι τέσσερις ημιφιναλίστ στο αδιάφορο για το μπάσκετ Λονδίνο, ο σκληραγωγημένος από την σειρά με την Εφές Ολυμπιακός ήταν έτοιμος να γράψει άριστα σε όποια θέματα έπεφταν στην κόλλα του. Κάπως έτσι ο ημιτελικός με την πανύψηλη, αλλά κάπως παρωχημένη και σίγουρα πνευματικά ετοιμόρροπη ΤΣΣΚΑ έγινε ένα αμυντικό masterclass. 69-52, με τον Χάινς να βάζει στην πλάτη όλη την ρωσική φροντ-λάιν και τον Τεόντοσιτς να πνίγεται στην ερυθρόλευκη πίεση (5π, 1/9 σουτ). Στην απέναντι έκανε δουλειά η επιθετική πολυφωνία, με 9 διαφορετικούς παίκτες να έχουν 5 και παραπάνω πόντους.

Ο τελικός ήταν μια άλλη ιστορία. Η Ρεάλ, που δυο μέρες αργότερα είχε ξεμπερδέψει με τον Ναβάρο και την Μπαρτσελόνα, ήταν πια έτοιμη να διεκδικήσει κορυφές που ήταν για αυτή απάτητες από το μακρινό 1995 – πάλι απέναντι στον Ολυμπιακό. Για 10 λεπτά, οι μερένγες έδιναν σόου, 27-10 με τον Γιουλ να βομβαρδίζει και τον Μπέγκιτς να είναι το σκιάχτρο που τρόμαζε τον Σπανούλη. Οι ρεζέρβες ανέλαβαν να το μαζέψουν: ο Κατσίβελης, ο Άντιτς, ο Περπέρογλου, ως το 37-41 της ανάπαυλας.

Στο δεύτερο ημίχρονο το μάτι του Σπανούλη γυάλισε και οι Μαδριλένοι βάλθηκαν να μετρούν. Ένα, δύο, τρία, τέσσερα, πέντε τρίποντα από τον V-Span, που σε πονεί και που σε σφάζει. Με τον Λο να συνοδεύει με ένα μικρό αριστούργημα 20 πόντων με δύο χαμένα σουτ, 5 ασίστ και μόλις ένα λάθος, ο Ολυμπιακός σκόραρε 53 πόντους στο δεύτερο ημίχρονο και συνολικά 90 μετά την τρίτη περίοδο. Μετά το σεμινάριο άμυνας στον ημιτελικό, κούπα με 100άρα στον τελικό. Ο απόλυτος χαμαιλέοντας.