Προελαύνουν προς τη Βαγδάτη οι ισλαμιστές μαχητές

Καταιγιστικές είναι οι εξελίξεις στο Ιράκ όπου οι ισλαμιστές μαχητές της οργάνωσης Ισλαμικό Κράτος στο Ιράκ και στο Λεβάντε προελαύνουν προς το νότο και βρίσκονταν το βράδυ της Πέμπτης, μόλις 100 χιλιόμετρα, περίπου από τη Βαγδάτη. Μετά από έκτακτο συμβούλιο με τους συνεργάτες του ο Αμερικανός πρόεδρος Ομπάμα δήλωσε ότι «αφήνει όλα τα ενδεχόμενα ανοιχτά» αφήνοντας να εννοηθεί ότι, μετά και από το σχετικό αίτημα βοήθειας που απυήθηνε η ιρακινή ηγεσία, η Ουάσινγκτον δεν αποκλείει το ενδεχόμενο να εξαπολύσει αεροπορικές επιδρομές κατά των ισλαμιστών, καθώς ο Ομπάμα

κατέστησε σαφές ότι δεν εξετάζει διόλου την πιθανότητα αποστολής στρατευμάτων. Τα ξημερώματα της Παρασκευής, ώρα Ελλάδας, αναμενόταν και η έκτακτη συνέλευση του Συμβουλίου Ασφαλείας του ΟΗΕ.

Σύμφωνα με όσες πληροφορίες υπάρχουν, καθώς η γενική εικόνα είναι εξαιρετικά συγκεχυμένη, οι ορδές των ισλαμιστών μαχητών μετά την Μοσούλη και το Τικρίτ, το οποίο κατέλαβαν την Τετάρτη, βάδισαν προς τη Σαμάρα, την οποία, τουλάχιστον με βάση τα υπάρχοντα στοιχεία δεν κατέλαβαν. Αντίθετα, προχώρησαν στο Μπαϊτζί, στο οποίο περικύκλωσαν το διυλιστήριο Λουάιμπι, που καλύπτει μεγάλο μέρος της εσωτερικής κατανάλωσης ενέργειας.

Όπως υποστηρίζουν μαρτυρίες ανθρώπων από τις πόλεις που έχουν καταληφθεί, η οργάνωση, αφού θέσει υπό τον έλεγχό της τις πόλεις, παραδίδει τα ηνία σε ένα συμβούλιο προσωρινά και αφήνει δυνάμεις για να ελέγχουν την εφαρμογή του ισλαμικού νόμου και την τάξη, όπως ακριβώς πράττει και στη Συρία, στις περιοχές όπου δρα. Εκεί άλλωστε είχαν συμβεί και τα εγκλήματα με τις εκτελέσεις παιδιών που αρνήθηκαν να εφαρμόσουν τον ισλαμικό νόμο και άλλα τινά. Στελέχη της οργάνωσης υποστήριζαν ότι θα βαδίζουν προς τη Βαγδάτη και το νότο «για να εξοντώσουν τους αποστάτες», χαρακτηρισμό που συνήθως οι ακραίοι σουνίτες αποδίδουν στους σιίτες μουσουλμάνους.

Προαναγγελθείσα «έκρηξη»

Η σαρωτική εμφάνιση του Ισλαμικού Κράτους στο Ιράκ και στο Λεβάντε μπορεί να σοκάρει τους περισσότερους, αλλά δυστυχώς δεν αποτελεί κεραυνό εν αιθρία, πολύ περισσότερο δε, δεν αποτελεί έκπληξη. Το Ισλαμικό Κράτος στο Ιράκ και στο Λεβάντε είναι η μετεξέλιξη της «αλ Κάιντα του Ιράκ», η οποία είχε εντονότατη δράση από το 2005 και μετά με προβαλλόμενο ως κύριο στόχο της, τότε, τους «Αμερικανούς κατακτητές». Αρχικά η δράση της είχε χρησιμοποιηθεί από τον αμερικανικό στρατό ως πρόσχημα για μερικές από τις μελανότερες στιγμές της κατοχής του Ιράκ (πχ η πολιορκία και ισοπέδωση της Φαλούτζα τον Νοέμβριο του 2004) αλλά και ως δικαιολογία για την παράταση της παραμονής του.

Με δεδομένες τις υπόγειες διαδρομές, και στο παρελθόν, μεταξύ αμερικανικών μυστικών υπηρεσιών με ακραίες ισλαμιστικές οργανώσεις και ομάδες (πχ Ταλιμπάν αρχικά), δεν ήταν λίγοι εκείνοι που εκτιμούσαν ότι ο αμερικανικός στρατός κατοχής «επωφελήθηκε» από την παρουσία της «αλ Κάιντα του Ιράκ» για να σπείρει την εμφύλια διχόνοια και να τσακίσει ουσιαστικά κάθε ρανίδα αντίστασης εναντίον του προερχόμενη από κοσμικές δυνάμεις με πολύ μεγαλύτερη δυνατότητα επιρροής και λαϊκό έρεισμα, οι οποίες ένωναν σουνίτες και σιίτες. Παράλληλα, οι προσφιλείς της φρικιαστικές μεθόδους, όπως η ανατίναξη καμικάζι σε πολυπληθείς αγορές, κοντά σε σχολεία κλπ, την είχε καταστήσει αντιπαθή ακόμη και μεταξύ εκείνων των τμημάτων του πληθυσμού που τάσσονταν κατά της αμερικανικής κατοχής.

Η απέχθεια ήταν δε τόσο μεγάλη, ιδιαίτερα μετά την δίχρονη φρενίτιδα της εμφύλιας έντασης ανάμεσα σε σουνίτες και σιίτες (2006 – 2007), με χιλιάδες νεκρούς, που σημαντικές ένοπλες σουνιτικές οργανώσεις ανοιχτά τάχθηκαν κατά της «αλ Κάιντα στο Ιράκ» και συνεργάστηκαν ακόμη και με τους Αμερικανούς γι αυτό. Για λίγο καιρό, η οργάνωση υποχώρησε για να επανεμφανιστεί το 2011 και μετά υπό την ονομασία «Ισλαμικό Κράτος στο Ιράκ και στο Λεβάντε» θέτοντας έτσι ξεκάθαρα και τον απώτερο στόχο της: να αναδημιουργηθεί το χαλιφάτο που υπήρχε πριν από αιώνες στην περιοχή με τη συνένωση Ιράκ και Συρίας υπό τη σιδηρά πυγμή του ισλαμικού νόμου. Από το 2011 μέχρι σήμερα, εκτός του να αυξήσει τους μαχητές της και τα μέλη της, έχει, επίσης, δώσει το δικό της στίγμα παίρνοντας αποστάσεις από την «αλ Κάιντα» του αλ Ζαουάχρι.

Αν αναλογιστεί κανείς ότι σήμερα η οργάνωση είναι η πλέον δραστήρια και ελέγχει σημαντικό μέρος των εδαφών της Συρίας που βρίσκονται υπό τον έλεγχο των αντικαθεστωτικών, στο βορρά, και σημαντικό, πλέον, τμήμα και το βορείου Ιράκ, μάλλον η υλοποίηση του στόχου έχει, ήδη, αρχίσει. Και αυτό που δεν πέτυχε η αμερικανική κατοχή, δηλαδή να στρέψει τους σουνίτες προς τον ακραίο ισλαμισμό, το πέτυχε η κυβέρνηση του σιίτη αλ Μάλικι που χρησιμοποίησε την κρατική μηχανή ως μια μεγάλη σιιτική παραστρατιωτική οργάνωση κατά των σουνιτών.

Χρηματοδότηση

Το ότι το Ισλαμικό Κράτος στο Ιράκ και στο Λεβάντε είναι, στην παρούσα φάση, μία από τις πλέον καλά εκπαιδευμένες και εξοπλισμένες ισλαμιστικές οργανώσεις σε όλη την περιοχή της Μέσης Ανατολής είναι πια κοινό μυστικό. Από πού προέρχονται όλα αυτά τα χρήματα και τα όπλα, καθώς και οι μισθοί των μαχητών του όπως και η συντήρηση των οικογενειών τους, είναι ένα μεγάλο, και διόλου πρόσφατο ερώτημα. Μέσα από τις αιματηρές συγκρούσεις στη Συρία Σ. Αραβία και Κατάρ αναδείχθηκαν σε βασικούς υποστηρικτές των ισλαμιστικών οργανώσεων, γενικότερα, ενώ και η τουρκική ηγεσία είχε το ρόλο της στην ενίσχυσή τους, ασχέτως αν τώρα «τρέχει» να προλάβει και απειλεί με εισβολή στο βόρειο Ιράκ για να απελευθερώσει και τους 80 απαχθέντες πολίτες της.

Είναι προφανές ότι εκτός από τις προαναφερόμενες πετρελαιομοναρχίες, υπάρχουν πολλά υπόγεια δίκτυα στήριξης των ισλαμιστών που σχετίζονται με μυστικές υπηρεσίες, με τμήματα κρατικών μηχανισμών άλλων χωρών κ.ο.κ. Ουδέποτε σε αυτές τις υποθέσεις η αλήθεια αποκαλύφθηκε σε όλο της το μέγεθος.

Σενάρια τριχοτόμησης

Αυτό που μπορεί κανείς να πει κανείς με βεβαιότητα είναι ότι οι εξελίξεις στο Ιράκ σείουν συθέμελα ολόκληρη την περιοχή. Καταρχήν έρχεται στο προσκήνιο εκ νέου το σενάριο της τριχοτόμησης της χώρας. Οι Κούρδοι στο βορρά, που βρίσκονταν ούτως ή άλλως «στα μαχαίρια» με την κυβέρνηση της Βαγδάτης για τη διαχείριση των πετρελαϊκών πόρων του βορρά, ανακοίνωσαν ότι ελέγχουν πλέον με τους δικούς τους μαχητές, τους πεσμέργκα, το Κιρκούκ, που είναι η Μέκκα του πετρελαίου του βορείου Ιράκ, χωρίς να υπάρχει ίχνος ιρακινού στρατιώτη στην περιοχή. Είναι η πρώτη φορά που συμβαίνει κάτι τέτοιο και προφανώς δημιουργεί ένα τετελεσμένο που μένει να φανεί πώς θα αξιοποιηθεί καθώς για να επανεμφανιστεί ο ιρακινός στρατός στην περιοχή, θα πρέπει να το επιτρέψουν οι πεσμέργκα.

Οι σιίτες στο νότο φέρονται να οργανώνονται ήδη για σκληρές μάχες ενώ οι ένοπλες πολιτοφυλακές τους κάνουν πάλι την εμφάνιση τους και φέρονται να συρρέουν στη Βαγδάτη για να προασπίσουν την πρωτεύουσα αλλά και τους εαυτούς τους. Είναι, σε όλους, γνωστό ότι στο σιιτικό νότο (και στην ελεγχόμενη από τους σιίτες κυβέρνηση) η επιρροή του γειτονικού Ιράν είναι μεγάλη, όπως θα είναι και η στήριξή του αν σημειωθούν συγκρούσεις. Στο νότο βρίσκονται και οι άλλες μεγάλες ιρακινές πετρελαιοπηγές, τις οποίες προφανώς οι σιίτες θα προστατεύσουν με αίμα.

Απομένει λοιπόν η σουνιτική, και φτωχότερη σε υπέδαφος από τις άλλες δύο, περιοχή την οποία το Ισλαμικό κράτος στο Ιράκ και στο Λεβάντε, σχεδόν ελέγχει ήδη. Και από αυτήν πηγαινοέρχονται οι μαχητές του και στη Συρία. Αν το σενάριο αυτό ευοδωθεί, είναι προφανές ότι οι συνέπειες για το σύνολο της περιοχής είναι τεράστιες.

Καταρχήν τυχόν ανεξαρτησία των Κούρδων στο βόρειο Ιράκ υποδαυλίζει εξελίξεις στις περιοχές των Κούρδων στην Τουρκία και στη Συρία στην κατεύθυνση δημιουργίας ενός ενιαίου κουρδικού κράτους. Ταυτόχρονα, το Ισλαμικό Κράτος στο Ιράκ και στο Λεβάντε θα επιδιώξει να ενοποιήσει τις περιοχές που ελέγχει σε Συρία και Ιράκ. Αν γίνει κάτι τέτοιο, προφανώς ο ιρακινός σιιτικός νότος δεν θα μείνει «ορφανός» και θα στραφεί προς το Ιράν με ό,τι σημαίνει αυτό. Ένα ισχυρότερο Ιράν δεν είναι σίγουρα μεταξύ των επιδιώξεων των πετρελαιομοναρχιών και ιδιαίτερα της Σ. Αραβίας. Ένα Ιράν, όμως, που θα έχει διαρκώς «φωτιά» στα σύνορά του, θα μπορούσε κάλλιστα να είναι.

Μια τέτοια «καραμπόλα» ανοίγει τον ασκό του Αιόλου για τα σύνορα της ευρύτερης περιοχής της Μέσης Ανατολής με συνέπειες πολύ πέραν αυτής. Γιατί τον ασκό της ισλαμιστικής αποσταθεροποίησης τον έχουν ανοίξει οι εξελίξεις στη Συρία εδώ και πολύ

Διαβάστε περισσότερα