Όταν ο Τσίπρας συνάντησε τον Λένιν

Έχω γράψει πολλές φορές ότι το αποτέλεσμα των εκλογών της 25ης Ιανουαρίου ήταν σχιζοφρενικό. Από τη μια μεριά έδινε εντολή στον ΣΥΡΙΖΑ να μην ξαναφέρει Μνημόνια και από την άλλη του ζητούσε να κρατήσει την χώρα στο ευρώ. Πατώντας σε δύο βάρκες, που η μία κινιόταν στον βορρά και η άλλη στο νότο, ήταν μοιραίο πως κάποια στιγμή ο Αλέξης Τσίπρας θα έπεφτε στο νερό.

Εδώ και καιρό η Ελλάδα

βρισκόταν ακούνητη μπροστά στο σταυροδρόμι της Αρετής και της Κακίας. Ο πρωθυπουργός αποφάσισε να διαβεί τον έναν δρόμο, όμως, κανείς δεν ξέρει τι θα αποδειχτεί αυτός. Άλλωστε, δεν υπάρχει σαφής αντίληψη σε όλους μας, παρά μόνο εικασίες, για το τι θα επικρατούσε στην χώρα αν ο Αλέξης Τσίπρας έστριβε ανάποδα το τιμόνι και μάς οδηγούσε στον εναλλακτικό δρόμο.

Στην κλασική (για κομμουνιστές και άλλους μελετητές της πολιτικής) μπροσούρα του Λένιν «Ένα βήμα μπρος, δύο βήματα πίσω», ο ηγέτης της ρωσικής επανάστασης (από το 1904 κιόλας) αναφέρει σε ένα σημείο πως «όταν γίνεται μια μακρόχρονη πεισματική, σφοδρή πάλη, ύστερα από ένα ορισμένο χρονικό διάστημα αρχίζουν συνήθως να διαγράφονται τα κεντρικά, τα βασικά επίμαχα σημεία που από τη λύση τους εξαρτιέται η οριστική έκβαση της καμπάνιας και που σε σύγκριση μ’ αυτά περνούν όλο και περισσότερο σε δεύτερη μοίρα όλα τα λογής-λογής μικρά και ασήμαντα επεισόδια της πάλης…».

Ο ίδιος, μερικά χρόνια αργότερα (1918), εφάρμοσε αυτή τη θέση στην ατιμωτική για τους Σοβιετικούς συνθήκη του Μπρεστ Λίτοφτσκ (κατά σύμπτωση πάλι με τους Γερμανούς). Για να διασώσει την επανάσταση, θυσίασε την αξιοπρέπεια της χώρας του.

Είναι προφανές πως ο πρωθυπουργός θυσίασε τελικά «τα μικρά και ασήμαντα επεισόδια της πάλης» που έδωσε αυτό το εξάμηνο, προκειμένου να διασώσει το –κατά τη γνώμη του- υπέρτερο: την παραμονή της χώρας στην Ευρωζώνη. Ο χρόνος θα δείξει αν θα δικαιωθεί για την επιλογή του.

Ο ίδιος πρέπει να κάνει ό,τι καλύτερο μπορεί έχοντας μια σειρά από μεγάλα πλεονεκτήματα: Το τεράστιο πολιτικό κεφάλαιο υποστήριξης προς τον ίδιο -προσωπικά και αποκλειστικά- από πολίτες που έχουν αναφορές από την άκρα Αριστερά μέχρι την άκρα Δεξιά. Την αναγκαστική ανοχή του πολιτικού συστήματος, στο οποίο, άλλωστε θα στηριχτεί για να περάσει τα μέτρα και τις μεταρρυθμίσεις που προβλέπονται. Τη συνειδητοποίηση στο μεγαλύτερο μέρος της ελληνικής κοινωνίας ότι άλλος δρόμος δεν υπάρχει –τουλάχιστον για την ώρα.

Ο Αλέξης Τσίπρας έχει πια την ευθύνη να κυβερνήσει και να κάνει πράξη μια σειρά από αλλαγές που πρέπει να γίνουν στην Δικαιοσύνη, στην Υγεία, στην Παιδεία. Στην πραγματικότητα η τετραετία της διακυβέρνησής του ξεκινά από τώρα.